گل پاچا الفت شاعر بزرگ در زبان پشتو که شعراء او را متفکر و ارجمند
و مرد صادق و امین کشوره خوانده اند. او در جدی 1356 وفات نمود.
چگونه شعر توانم بسوگ تو انشاد که حرف حرف کند پیشتر زمن فریاد
مرا مجال نه بخشد سخن که گریم زار که شعر زود تر ازمن عزا کند بنیاد
جهان شعر بمرگ تو سوگوار شده ز خامه در غم تو خون چکد بجای مداد
تو شعر بودی و تو ذوق بودی و تو هنر تو نور بودی و تو صدق بودی و تو سداد
تو گریه بودی و تو خنده بودی و تو عشق تو الفت و تو محبت تو عاطفه تو وداد
بگاۀ خشم خروشان چو سینۀ جیحون بگاه فخر فرازان چو قله شمشاد (1)
قلم بمرگ تو لرزد چنانکه در سرما شکسته شاخ گلی ریزد از کشاکش باد
قسم بشعر که اندر قلمرو (خوشحال) بپایۀ تو بدنیای شعر کمتر زاد (2)
برنج آبله پایان بینوای وطن گریستی تو چون مادر بماتم اولاد
باشک بیوۀ بی خانمان بی فرزند چه سیلها که ز مژگان خامه ات نگشاد
بدرد مرغک در خون تپیدۀ مجروح چه طعن ها که نمودی به لانه ی صیاد
چه شام های خجسته چه روزهای سعید که با تو بود مرا الفت مرید و مراد
حدیث دلکش تو در فضای آن محفل مسیح وار بدلهای مرده جان می داد
دگر که شانه زند زلف نسترن بقلم دگر که تازه کند داغ لاله را به سواد
دگر که بردل مجروح ما نهد مرهم دگر که خاطر محزون ما نماید شاد
دگر که نکته سراید لطیف تر از آب دگر که شعر سراید بدیع تر از باد
دگر که گرگ ستم رازند بمشت دهن دگر که پاک کند چشم باز را زعناد
تو نور چشم وطن بودی ای دریغ که چرخ جفا نمود و ترا زیر خاک تیره نهاد
تو در سواد وبیاض زمانه محفوظی همیشه تا بود از روز و شب بیاض و سواد
ترا بحافظۀ روزگار بسپردند
که روزگار ترا جاودانه دارد یاد
(1) شمشاد نام کوهی نزدیک زادگاۀ الفت است.
(2) خوشحال ختک بزرگترین شاعر زبان پشتو.
بغداد 1356
استاد خلیل الله خلیلی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر