17 سال دارد، پسر بزرگ خانواده است، سه ماه میشود از ایران رد مرز شده و یکی از مریضانی بود که نزدم مراجعه کرد.

پدرش چند هفته قبل در حمله در نزدیکی کلینیک ما جانش را ازدست داد، جسدش را به کلینیک آوردن، دراثر اصابت پارچه ی ماین در سینه جانش را ازدست داده بود.

پسر بخاطر فقر وناامنی روانه ایران گردیده بود که رد مرز گردید، پدر با دهقانی لقمه نان حلال برای زن و فرزندانش می آورد و با این خوشحال بود اما کشته شد. اکنون خانواده اش مانده و سختی و مشقت زندگی.

خیلی از خانواده های فقیر هستن، غذای کافی برای شب و صبح ندارن ولی با کمترین درآمد حلال ازینکه درکنار خانواده خود هستند، خدا را شکر میگویند و به فردای بهتر و روشنتر چشم دوخته اند.

ولی؛ دردا که عده ی اجیر، روانی و تشنه ی خون حتی به همین خانواده ها که نه به سیاست شان کار دارند و نه مداخله میتوانند؛ رحم ندارند و همچنان به وحشت و کشتار خود ادامه میدهند.

این بیشتر از نگرانی و دردی هست که تصور میشود!

کسی میداند که عزیزی را ازدست داده باشد و هنوز درد را احساس بتواند!

مگر روزی خواهد آمد بدون ترس از کشته شدن و جنگ صبح را آغاز کنیم؟