دوش در داغ جگر می سوختم
سوختن از شمع می ٱموختم
آه در سینه بخود پیچان چو دود
آتش افتاده بملک هست و بود
خرمن پندارها رفته بباد
دفتر تذکرها رفته زیاد
عقلرا چشم جهانبین گشته کور
عینک پارینه را افگنده دور
زورق دل غرقه در دریای خون
غلط غلطان درمیان موجها
گه شکن ها گاهی اوجها
تر بخون دل شده کالای عشق
سرخ گشته دامن لیلای عشق
سوختم از شست
پا تا فرق سر
ای خدا کی می شود این شب سحر
سوختم کس نشنود آوای من
وای من ای وای من صد وای من
مرغ آمین را مگر پر بسته اند
روزن امید را در بسته اند
ای خدا تا چند این بیچارگی
زندگی
در خواری و ٱوارگی
بی وطن بی آبرو بی خان و مان
سرگران از ما زمین و ٱسمان
این خیانت پیشگان این ملحدان
این به میثاق خدایی خاینان
تابکی لاف خداوندی زنند
دعوی بی مثل و مانندی زنند
تا کجا در دام این صیاد ها
کشته نیرنگ این شیاد ها
دوستان غمگین و دشمنان سرفراز
تا بکی؟ ای بی نیاز ای بی نیاز
سوختم از کارسازیهای تو
زین همه دشمن نوازیهای تو
سوختم ز اسرار ناپیدای تو
خسته گشتم از معما های تو
تا کجا پایان نیابد این درام
ای خدا الانتقام الانتقام
تابکی؟ تا چند این بمباردها؟
در گلوی کودک ما کاردها
ٱب ما تاکی بزهر ٱمیخته
سیل آتش برسر ما ریخته
موج خون تا چند جوشد از زمین
جای نسرین و گلاب و یاسمین
موج خون تا چند جوشد از زمین
جای نسرین و گلاب و یاسمین
این مسلمان زادگان این دختران
این حیا پروردگان سیمین بران
تابکی در خاک وخون غلطان شوند
از طناب ظلم ٱویزان شوند
تا کجا آن مادران داغدار
برسر گور پسر گریند زار
تابکی ٱن کودک بی سرپناه
بسته در زنجیر باشد بیگناه
شمع سان سوزد تن لرزان وی
شعله جای اشک برمژگان وی
ای خد! آن عروس سیمتن
مرده اش تا چند ماند بی کفن
ای بسا مسجد که ویران کرده ند
خانه حق کافرستان کرده اند
ای بسا مصحف که شد پامال کفر
زیر پای لشکر دجال کفر
پاسبان عزت قرآن تویی
مالک آن خانه ویران تویی
××××××××××××××××××××
دوستان ما خدایا کر شدند
حال ما
دیدند و غافل تر شدند
مؤمنان غرقند در اغراض خویش
هریکی
در بستر امراض خویش
هیچ کس
با ما زدل یاری نکرد
کس بما از جان خویش
وفاداری نکرد
××××××××××××××××××××
من درین غمهای خونین اشکریز
آمد آوازی بگوش دل که خیز!
آمد آوازی بگوش دل که خیز!
چشم مالیدم بخود ٱمدم
جانب
گردون نظر باز آمدم
ناگهان ٱمد بچشم من ز دور
تابشی بر آسمان چون خط نور
تابشی از اختران دیگری
از
فروغ ٱسمان دیگری
تابشی از پرتو شمشیرها
جلوه
ئی از برق چشم شیرها
جرقه ها از سنگر ٱزادگان
شیر
مردان، عاشقان، دلدادگان
ملتی آزاد جون سرو سهی
فاتح
پیکار با دست تهی
در جبینش کوکب حق آشکار
برق چشمش آتش دشمن شکار
سنگرش ایمان و توحید ثبات
خم
نگشتن پیش غیر اندر حیات
نی بپای دشمنان گشته فرود
نی
به وصف دوستان خوانده سرود
باز دیدم با خط روشن تری
در
دل ٱن نور نور دیگری
پرتوی دیدم فروزان تر ز مهر
روشن
از وی حبیب و دامان سپهر
روشن از وی دشتها و دره ها
در
نهاد خاک رقصان ذره ها
روشن از وی چشم ظلمت بار من
کلبه
خاموش و شام تار من
باز موجی نو زد آن دریای نور
صورت
دیگر پدید آمد ز دور
مادری دیدم بپا برخاسته
با
فروغ ایزی آراسته
آفتابی آفتاب آنرا غلام
خاکبوس راه او ماه تمام
در جلالش فر یزدان آشکار
از
نگاهش هیبت حق شعله کار
چادرش چون صبح صادق نور ریز
گیسوی
سیمینش مروارید بیز
طلعتش نور ازل را مظهری
دامنش
ٱیات حق را دفتری
برفراز قلب پاکش داغ خون
چون
یکی اختر که باشد لعلگون
اختری خون شهادت را گوه
اندران
مکتوب حرف لااله
هیبت آن لحظه مدهوشم نمود
ملک
هستی را فراموشم نمود
دل درون سینه من آب شد
قطره شد لرزید چون سیماب شد
مادر فرخ رخ گردون سریر
نامه
ئی بردستش از روشن حریر
اشک حسرت حلقه برمژگان وی
خامه
نوری در انگشتان وی
گفت پیغام شهیدانست این
سرنوشت
روز میدانست این
با جماعت دست توفیق خداست
این
سخن بی شک حدیث مصطفی است
ٱنچه می بخشد ظفر روز جهاد
اتحادست
اتحادست اتحاد
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر