خامه ای به مناسبت روز سیاه 7 ثور 1357

نوشته: محمد امین فروتن

روز 7 ثور 1357 در عین حالیکه تسلط یک خانواه خاصی بر کشور عزیز ما افغانستان پایان می یافت در تاریخ ملت مسلمان و انقلابی ما بحیث یک روز ماتم و روز سر آغاز جنایات خونین یک گروهی از اجیران کمونیستی به ثبت رسیده است.

تعدادی از کسانی که با عقده های روحی و اقتصادی در جامعه متون ابتدائی و ترجمه شده مارکسستی و لنینیستی را مرور نموده بودند در تبانی با افسران مسکو دیده مگر فاقد تیوری های سیاسی  اندیشه های عمیق مکتبی زمام امور را در دست گرفتند. این گروهی از نیمه روشنفکران مارکسیستی بدون توجه به شرایط عینی جامعه و فورمول بندی های تاریخی و سنت های قومی با مطالعه دکتورین ((انقلاب ملی دموکراتیک)) و ((دموکراسی خلقی)) که مایه کار دیکته شده محققان کمونیست در کشورهای جهان سوم بود دست به اجرای اصلاحات و تعدیلات اقتصادی, سیاسی و فرهنگی زدند در بحبوحه همین ریفورم ها و اصلاحات بود که ده ها هزارتن از فرزندان, رشید اسلام و افغانستان بدست همین گروه خود فروخته و ارتجاعی به شهادت رسیدند وبالاخره فراخوانی ارتش سرخ روسیه شوروی بحیث سیاه ترین لکه آنها بر دامن تاریخ وطن باقیماند. اگرچه برای کمونیست ها فرقی نداشت که چه تعدادی از جوانان, پیرمردان و زنان مظلوم افغانی قربانی ((بهشت تخیلی سوسیالیستی)) می شوند مگر از هروجب زمین افغانستان و از هر قطره خون شهدای اسلام و وطن عزیز رستاخیزی برمی خاست که موجب تحولات و تغییرات بزرگی در تاریخ سیاسی کشورهای جهان گردید.

نزد حزب کمونیست روسیه شوروی و تمامی کمونیست های دنیا تصور این نبود که ملت فقیر و غریبی در  نبرد رویاروئی با ابرقدرت نظامی روسیه شوروی نه تنها به پیروزی برسد بلکه فتح و سرافرازی این ملت بیچاره و غیور موجب دفاع از حیثیت, شرف و عزت ملل محروم و کوچکی خواهد بود و درست این پیروزی زمانی به کمال رسید که زوال امپراطوری روسیه شوروی در همه جهان آغازیده شد. وبلوک کمونیستی در سراسر اروپای خاوری از هم پاشید, بدون شک اگر شکست کمونیزم و زوال حکومت زورمندان در افغانستان بهترین و مناسب ترین تجربه برای دیگران بود برای ما نیز تجربه خوبی بود و شاید هم این تجره در نزد همه ملت های قیامگر و نهضت های آزادی بخش اسلامی در دنیا از ارزش ویژه برخوردار باشد.

زیرا آنانی که گمان می کردند و همین اکنون نیز چنین می اندیشند که گویا با زورگیری وباج گیری می توانند رأی و نظر ملت ها را از آن خود سازند بیش و پیش از هرکسی براین واقعیت پی می برند که برای ملت های آگاه و هوشیاری که شعور شانرا در کشاکش روزگار حاصل نموده اند زور و قدرت مادی ملاک و معیار نیست و اگر زور مداری و زر سالاری می توانست ملت ها و توده های به پاخاسته ای را رام سازد هر آینه که کمونیزم و کمونیست ها در افغانستان را ارثان و صاحبان اصلی افغانستان محسوب می نمودند درحالیکه ملت بزرگ و اسلامی ما با هوشیاری و زیرکی به قول معروف ((شیر را از آب)) جدا می کننند البته حساب چند تای از دعاگویان و متملقانی که عمرشان در خواب سپری می کنند تا باشد که اسپ های سیاه و سفید و قباهای آبی و فیروزه ئی برای صاحبان جاه و جلال بینند ماسوا از حساب ملت مجاهد و شهید پروری است که می دانند و می بینند و صبر می کنند.