***********

 

نوشته: سید عبدالله سادات

به نظر من مشکل اساسی افغانستان، مشکل طالب ویا دیگر نیست. بلکه این سرچشمه میگیرد از ذهنیت های جامعه ما و افراد آن. ما از همان آغاز یکدیگر پذیری نداشتیم و هر کدام ما که فرصتی بدست آوردیم خود را بر دیگران تحمیل کردیم، میدانم که این غریزه به پیمانه های مختلف در تمام انسان ها وجود دارد, ولی معتقد هستم که ما از بیشترین دارنده گان آن هستیم. هر جنابی که بر پیکر قدرت تکیه زد تمام حق و نا حق خود را بر مردم تحمیل کرد. تا جای که هر که دو میل سلاح را هم صاحب شد این کار را کرد. بعد از جهاد مقدس افغانستان هر گروهی خود را مستحق و بلند تر از دیگران دانست، و افغانستان را به خاک خون کشیدند بعدا طالبان تشریف آوردند و عین خط مشی را دنبال کردند، جز خود کسی دیگر را نپذیرفتند و تمام دار و ندار عقاید خود را بر مردم تحمیل کردند امروز که بیشتر مردم به سلاح دسترسی ندارند و زمان آزدی رای و نظر آمده است، عین عملکرد را تعقیب میکنند ولی به شیوه مختلف. این بار بجای ارایه نظر خویش به دیگران به تحمیل نظر خویش بر دیگران پرداختند اند. یکی میگوید خیلی جای تأسف است که فلان در باره مشکل اساسی افغانستان نمی پردازد و در مورد رسانه ها حرف میزند "یعنی تعریف خود از مشکل اساسی افغانستان را بر دیگران میخواهد تحمیل کند"، دیگری میگوید (که چرا شما در باره مرسی شعار میدهید و در باره هزاره های مسکون در پاکستان چیزی نمیگوئید و به تعقیب آن اشعاری چند بر آن میفزاید) ، بعضی ها خو گویی که از تمام چوکات ادب رد مرز شده اند و همیشه به دشنام دادن می پردازند.
به نظر من آنانیکه بخاطر مصر شعار میدهند از هر کسی دیگر عملا در خدمت وطن نیز هستند. چنانکه از یکسو شب و روز عملا در خدمت وطن هستند، نه در شعار ها بلکه در عمل عرق ریخته اند، بی خوابی را سپری کرده اند از سوی دیگر با ابراز غم شریکی نمیخواهند از برادران اسلامی خویش در دیگر کنارهای جهان جدا شوند. حتی اگر دیده شود برعلاوه عمل؛ شعارهای نیز داده اند فرق آنجا هست که در جریان شعار، نظر خود را بر دیگران تحمیل نکرده اند و به کسی دشنام نداده اند بر خلاف همیشه به پیش نگاه کرده اند و در حرکت میکنند بدون آنکه بر سر و یا شانه های دیگران قدم بزنند. هستند کسانی که شعری چند میسرایند و بعدا میگویند که بزرکترین خدمت به وطن را کردیم و همه دیگران باید مدیون باشند.