۱۳۹۴ آبان ۶, چهارشنبه

حیثیت همدیگر را حفظ کنیم!



ده قبل از ظهر روز سه شنبه بود، لکچر مضمون.... را در بیمارستان ‫#‏علی_آباد ‫#‏کابل داشتیم، دقایقی از آغاز درس نگذشته بود.

استاد ناگاه درس را قطع کرده و علت غیابت اش را در چند هفته قبل بیان نمود، او سخت از اداره ضعیف دانشگاه شکایت نمود.
واضح است که ضعف مدیریت در همه جا بیداد می کند ولی کوتاهی در انجام شغل نباید باعث شود از حد در حق همکاران و ما فوق خود بگذريم.
آنچه سبب رنجش من از حرفهای استاد گردید اضافه گویی اش راجع به بعضی از داکتران و استادان دانشگاه بود.
شاید تا جای حق با استاد بوده باشد ولی؛ آنجا که بیان کلمه ی کارگر نمی افتد چه خوب است سکوت اختیار بکنیم و براي خود اجازه ندهیم حیثیت شخصی بوسیله ی ما زیر پا شود.
این نخستین بار نیست که چنین موردی را مقابل می شوم، سمستر قبل وقتی برای کارعملی به بیمارستان ‫#‏انتانی رفتیم یکتن از داکتران بالای استادی در برابر دانشجویان تمسخر کرد که سخت ناراحتم کرد و مجبور شدم جوابش را بدهم و چندین بار در جاهای متعدد شاهد همچنین مواردی بودیم.
نزد عده ی شاید این جرائت باعث فخر باشد ولی حقیقت چیزی دیگریست.
اولاً اینکه از نظر اسلام همه ی اینها شامل غیبت می شود که آن معصیتی خطرناکی است.
دوم اینکه چرا نمی خواهيم عوض این جرائت بیجا راه حل برای همچنین مشكلات بیابیم؟
ما ملتی هستیم که سخت نیازمند اصلاحات و تغییر هستیم و فقط با اصلاحات و تغییر در همه سطوح آینده درخشان را نصیب می شویم. می توانیم هر کدام ما به اندازه توان در هر مقامی که هستیم آغاز بکار کنیم و مطمئن باشيم برای یک تغییر بزرگ آستین بالا زده ایم و به یاری الله نتیجه می دهد.

هیچ نظری موجود نیست:

پست ویژه

درسی که از تاریخ گرفته شود همین است!

در سی و چند سال قبل وقتی همه چیز به دست آنها افتاد به جان هم افتادند، گفتند آماده نبودیم همه چیز به یکبارگی اتفاق افتاد، طرح ما بر این بود...