ملتهای بزرگ وقتی در کاری شکست میخورند؛ مسیری دیگری را انتخاب میکنند چون تکرار تجربه جز شکست چیزی ندارد. متاسفانه ملت ما به شمول شماری از شخصیت‌های مطرح و چیز فهم سالهاست که تکرار تجربه میکنند و برای این کار شان گپهای بزرگ بزرگ جور کرده نسل جوان را می فریبند.
درین شب و روز که ملت ما در خون خفته؛ به شمول دولت و طالبان شماری از شخصیت‌های برجسته سیاسی، جهادی، دموکرات و اجتماعی عین کار را می کنند.
۴۰ سال زمان کمی نیست که افغانها ندانند برای تغییر مثبت و آیندهء روشن چکار بکنند؟
چهل سال جنگ، حالا بدستور کی و برای چی مسئلهء جداست، مهم اینست که تمامی گروه ها در جنگ شکست خوردند و کشور و ملت را بیشتر صدمه رساندند.
به باور من در عوض اینهمه تلاشهای که برای جنگ و ایستادگی در برابر دولت و طالب می شود؛ باید برای اتحاد، همدلی و آوردن دو طرف به میز مذاکره کار شود.
طالب هم اگر می‌جنگد؛ بیشترین افرادش افغان است، دولت هم اگر می جنگد؛ عساکرش افغان است.
ملت درعوض اینکه قربانی جنگ جاری شود؛ باید با جرئت در برابر جنگ بایستد و از هردو جناح جدی تقاضا بکند برای آتش بس و توقف جنگ و صلح پایدار به تفاهم برسند.
زمانش است گروه ها و افراد برای بدست آوردن منافع گروهی و شخصی خود راه سیاست را پیش بگیرند نه جنگ.
جنگ جز بربادی و ویرانی نتیجهء نمیدهد.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر